Andromachi Sophocleous – VOLT Kıbrıs Eş Başkan Yardımcısı ve Avrupa Parlamantosu Adayı

Geçtiğimiz hafta Annan Planı referandumunun yirminci yıldönümü nedeniyle CTP tarafından düzenlenen etkinliğe katıldım. Panel, Fikri Toros’un moderatörlüğünde Michalis Papapetrou, Serdar Denktaş, Andros Kyprianou ve o tarihi dönemde Kıbrıslı Türklerin liderliğini üstlenen Mehmet Ali Talat’tan oluşuyordu. Büyük ve yüksek katılımlı bir organizasyon yapan ev sahipleri yirmi yıl önce Kıbrıslı Türklerin kadife devriminin öncülerindendi.

O günlere dair günlerdir sosyal medyada dönen görüntüler 1974 sonrasında hiçbir Kıbrıslı Rum siyasi partinin hayal edemeyeceği kadar büyük bir kitlesel hareketin günümüze taşınan kanıtıydı. Oysa bugün barış ve birleşme mücadelesinin devam etmesinde önemli katkıları olan Kıbrıs Rum solu en kritik anlarda hiç de iyi sınavlar veremedi. Bundan daha da kötüsü bu hatalarının özeleştirisini yapmaktan da kaçındı.

ELAM’la milliyetçilik yarışı içinde olan DISY’den, ya da Kıbrıs sorununda en tutucu görüşlere sahip DIKO’dan böyle bir özeleştiri beklemiyorum elbette.

2004 hayır oyunun mimarı Tasos Papadopoulos’u aday gösterilip seçilmesine sebep olanlar; “eveti betonlaştırmak” bahanesiyle hayır kararı alanlar; ortak uzlaşıları açıklamaktan kaçınıp Mehmet Ali Talat’in seçimi kaybetmesine katkı sağlayanlar; Anastasiades Crans Montana’dan kaçarken ve Sayın Akıncı’nın Guterres çerçevesini imzalama çağrısını reddederken cılız bir muhalefet yapanlar henüz bunların hesabını Kıbrıslı Türklere verebilmiş değildir.

Oysa Kıbrıslı Türk ilericiler ve barışseverler en zor anlarda büyük sınavlar verdiler. Yalnızca 2004’ten de bahsetmiyorum. Örneğin Afrika Gazetesi’ne yapılan saldırı sonrasında yönlendirmeyi yapan Türkiye iktidarına rağmen binlerce kişiyle omuz omuza yağmurun altında yürürken Kıbrıslı Türk dostlarımın içindeki direnişi çok derinden hissettim. Daha Covid kısıtlamaları devam ederken İnönü Meydanı’nda düzenlenen mitingde “Kıbrıs’ta barış engellenemez” diye bağırırken umudu ve öfkeyi onlarla birlikte yaşadım, Lokmacı kapanmasın diye direnirken gaz yiyenlerle ayni protestodaydım. Umudu, kararlılığı ve yalnızlığı gördüm, yaşadım ve hissettim.

Anma gecesinde konuşmacıları dinlerken hep bunları düşündüm. Kıbrıs’ta statüko yalnızca Kıbrıslı Türkler için değil, bu ülke için ve bölgemiz için bir tehdittir. Ama statükonun en altında kalan toplum varoluş kaygısı yaşayan Kıbrıslı Türklerdir. Yapılan anketler adanın her iki yarısında da statükoyu sonlandırmak için gerekli potansiyel olduğunu gösteriyor. Oysa 2017’den bu yana devam eden kabustan çıkmamız için Kıbrıs Rum sol muhalefeti üzerine düşeni yapabilmiş değildir.

İradesi gasp edilmek istenen, nüfusu ve kurumları aşındırılan; “ben Kıbrıslıyım, barış istiyorum” dediği için sosyal medyada linç edilen, alay edilen, küçümsenen; çocuklarına “git de gelme babam” diyen Kıbrıslı Türkler her gün bedel ödemektedirler. Bu bedeli ödeyen her Kıbrıslı Türk’ün vebali biraz da son 20 yılda en kritik anlarda yeterli dirayeti gösteremeyen yoldaşlarındadır.

İlerici olmak cesur olmayı, toplumu dönüştürmeyi, önderlik etmeyi gerektirir. Özeleştiri yapabilmeyi, hatalardan ders çıkarabilmeyi gerektirir. Sürüklenmeyi değil, öncü olmayı gerektirir. Samimiyet gerektirir. En kritik anlarda tarihin doğru tarafında olabilmeyi gerektirir.

Çıktığımız bu yolda ne kadar başarılı olabileceğimizi tarih yazacak. Tüm göstergeler barış ve çözüm isteyenlerin her şeye rağmen çoğunlukta olduğunu gösteriyor. Varacağımız yerin neresi olacağını şimdiden kesin olarak söyleyemesek de gittiğimiz bu yol için her zaman gurur duyacağımıza eminiz.