Bugün Kıbrıs/Emine Yüksel

6 Şubat depreminde Adıyaman İsias Otel’de yaşamını yitiren Sahil Özberkman’ın annesi ve babası da mahkeme huzurundaydı. Deprem sırasında kızıyla birlikte aynı otelde olduklarını aktaran acılı anne ve eğitimci çocukların ona emanet olduğunu ve kendisinin çektiği vicdan azabını Bozkurt Ailesinin çekmediğini ifade etti.

Esra Özberkman şunları aktardı:
“Çocuklar hem arkadaşlarıyla bir arada olmaktan hem de maç yapacakları için çok mutluydular.

Benim odamı değişmek istediler. Çocuklara yakın olacağım için kabul ettim. Kız ve erkek takımlarımız çıktıkları ilk maçlarını kazandılar. 9.30’da sabah maçları olduğu için çocukları odalarına gönderdik.

Biraz daha lobide oturduktan sonra, odaları dolaştım kızımı en son orada gördüm. Yeni duş yapmıştı. Diğer çocukların anneleri yanlarında olmadığı için kızımı öpmedim. Odama geçip yattım.

Deprem olduğunda hemen uyandım. Çocukların sorumluluğu bende olduğu için tetikteydim. Depremi hissettiğim anda uyandım. 1999’da Avcı’larda depremi yaşadığım için bu gece dışarda kalacağımızı düşünüp çocukların korkularını yatıştırmak için plan yaptım.

Montuma uzandım alamadım, hiç boşluk yoktu. Sola döndüğümde yüzüme beyaz bir kütle çarptı. Karanlıkta beyazlığı gördüm tanımlayamadığım sesler ve uğultular vardı. Bacağımın üzerinde bir şey vardı. Çıkmaya çalıştım ama hareket ettikçe tavanın baskısını hissettim. Ellerimle yokladığımda şiltenin üzerinde olduğumu fark ettim elime belediyeden ikram edilen süt çarptı.

Sütle ağzımı çalkaladım çünkü ağzım burnum toz içindeydi. Recep’in, Pervin’in ve Murat’ın seslerini duydum. Ayağımı kurtardım ama olduğum yerden çıkamadım. Nehir’i aramaya gelen dayısı önce çoraplarını çıkarıp bana verdi sonra beni oradan çıkardı. Çıktığımda birinci katta olan odam en üst kattaydı.

Enkazı sonundan başına yürüdüm. Öndeki çift şerit yol enkazla kapanmıştı. Bina öne doğru yıkılmıştı. Ertesi gün akşama doğru Kıbrıs’tan ekipler geldi. Eşim de onlarla geldi. Bana “Sahil nerede?” diye sordu.

Benim kızım bodrum kattan çıktı. Uyku pozisyonunda bulundu kızım. Donarak öldü dedi ya Ahmet Bey, hayır uyanamadı bile benim kızım ve diğer çocuklar… Benim çocuklarım… Benim çektiğim vicdan azabının çeyreğini çekmediler.

Kızımı teşhis için çadıra girdiğim anda pijamasından tanıdım ama o olsun istemedim. Yanağında beni vardı, onu göstermelerini istedim.

Bu işle ilgili kimin sorumluluğu varsa hepsinden şikayetçiyim.”

Tayip Özberkman (baba)
“Sanıkları bir sonraki duruşmada burada görmek istiyorum. Kızımdan onu 6 gün göremeyeceğim için beni yüzlerce defa öpmesini istedim. “4 defa öpeyim zaten 6 gün sonra buradayım” dedi.

Adıyaman’dan haber alamadım. Diğer ailelerle Adıyaman’a geldim. Eşimi buldum, kızımın nerede olduğunu sordum. Hastanede olduğu haberleri vardı onu alıp geleyim diye sordum. Ama kızım orada değildi.

Sabah olduğunda enkazı gördüm çok endişelendim. Orada çalışan ekiplerle uyumadan yemeden içmeden enkazı kaldırdık. Orada elimle ufalanan beton parçaları gördüm. Orada Ahmet Beyin hafif malzemeyle yaptığım dediği ofisinin terasını gördüm. Çocuklarımızın üstündeydi. Biz betonu vinçle kaldırdık. Önce rehberleri sonra çocuklarımızı çıkardık oradan.

Bu bina Ahmet Beyin iddia ettiği gibi çekiçleme değil, arkadan öne doğru yolu kapatacak şekilde yıkıldı.

Bu dava çok önemlidir. Bu davanın önemini anlayamayan arkadaşlara sesleniyorum. Bu olayların tekrarlanmaması için daha önce de ifade edildiği gibi devrim nitelikli bir sonuç bekliyoruz. Bu binanın yapımından, denetiminden sorumlu olan kim varsa an ağır cezayı almaları lazım. Bundan sonra izin verecek olanı da yapanı da iki defa düşündürsün.”