“Her toplumsal hareket sancıyla başlar. İnsanlar sosyal adaletsizliği gördüğünde veya yaşadığında, hareketler doğar. Bu hiçbirimizi şaşırtmamalı, çünkü annelerimiz her birimizi ölümle yaşam arasındaki potaya doğurdu. Sosyal adaletsizliği gördüğümüzde veya yaşadığımızda, acıyı içten içe hissederiz ve iç güçlerimiz tarafından savaşmaya, bu tür yanlışları düzeltmeye teşvik ediliriz.
Hepimizin yapış yapış bir baskı ağı içinde yaşamamıza rağmen bu böyle. Bu gerçeği nadiren kabul ediyoruz, ancak bunu sosyal etkileşimlerimiz aracılığıyla biliyoruz. Özgür olmadığımızı biliyoruz. Bu, toplumsal hareketler için ne anlama geliyor? Bu, onlara yalnızca gücün hipnotik cazibesiyle şiddetlenen psikososyal bir yara ile ulaştığımız anlamına geliyor. Şunu bir düşünün: Daha fazla özgürlük için toplumsal hareketler inşa etmek üzere bir araya gelen, örgütlenen insanlar özgür değildir.
Bu gerçek dünyada ne anlama geliyor? Bugün, yalnızca bugünden değil, aynı zamanda en derin toplumsal hareketlerden birinin hüküm sürdüğü dünlerimizden de söz ettiğimi söylemeliyim. Erkekler, genellikle erkekler ve iktidar ellerinde olmayan kadınlar, kendilerini örgütlerde güçlü siyasi konumlarda buldular ve birkaçından fazlası bu gücü genellikle cinsel fayda için kadınlara karşı suistimal etti.
Bu notta, bunu bir kenara eklemeliyim. Avrupa modernitesi, yalnızca Marx’ın kapitalizmdeki acımasız yaşamlar açısından öne sürdüğü gibi değil, aynı zamanda kitlesel terör ve kadınların ezilmesinin damgasını vurduğu engizisyonda da ortaya çıktı. Erkekler, cadılara karşı savaş adına; geleneksel olarak bitki uzmanı, şifacı, hekim ve Avrupa kabilelerinin yetiştiricileri olan kadınlara karşı savaş açtılar. Önemleri azaltılmalıydı. Erkeklerin hakimiyetine ve kadın cinselliğinin korkunç gücünün bastırılmasına yer açmak için, öne çıkanları azaltılmalıydı.
Böylece, çoğu kadın kıyafetlerini akla getiren kaftanlara bürünmüş erkekler, kendi şifa sanatlarında; tıpta, rahiplikte ve yasa konseylerinde yerlerini aldılar. Bu derin suistimaller, Avrupa toplumu ve Amerika gibi sömürgeci ileri karakolları boyunca yayıldı. Burada ataerkilliğin köklerini buluyoruz.
Geriye dönüp baktığımda, hepimizin ezildiğini görebiliyorum. Biz gücümüzü suistimal ederken bile daha büyük bir güç tarafından, bizi öldüren devlet gücü tarafından sokaklarda ve Fred Hampton örneğinin gösterdiği gibi uykumuzda da suistimal edildik. Gücün suistimalinin aynı zamanda birbirimizi öldürmemize, gücün nihai suistimali ve güce ihanet olarak Panterlerin Panterleri öldürmesine yol açtığını unutmamalıyız.
Toplumsal hareketler, kendi aralarında büyümeye alan açabilir ve açmalıdırlar, çünkü çok az yaşam deneyimi, toplumsal hareketlere ilgi duyanlar gibi insanlarla çalışmak için daha iyi fırsatlara izin veriyor; çünkü temelde, toplumsal hareketler idealistler tarafından doldurulur; başka bir dünyanın sadece mümkün değil, aynı zamanda gerekli olduğuna derinden inanan insanlar tarafından.
Bu, birbirlerini inşa etmeye ve desteklemeye yardımcı olmak için birbirlerine karşı duydukları şefkat, duygular tarafından çağrıldıkları anlamına gelir. Bu duygular birbirimizi gerçekten görmemize; hatta dünyayı değiştirme mücadelesindeki insani başarısızlıklarımızı bile görmemize yardımcı olurlar.
Huey ve Eldridge* daha merhametli olsalardı, belki, sadece belki parti hayatta kalabilirdi. Biz erkek ve kız kardeşlerimizin bekçisiyiz. Gücün suistimali bağlarını kırabilecek şefkatin anahtarlarına sahibiz.
Hepimiz, sosyal değişim arayan herkesi yok etmeye çalışan baskıcı bir sistemin özneleriyiz. Geçmişimizin hatalarından ders çıkarmalıyız ki onları tekrarlamayalım. Hepinizi iki basit ama oldukça güçlü kelimeyle bırakıyorum: Şefkat ve sevgi. Bunlar bizi başarısızlığa uğratmayacak.
*Huey Newton ve Elridge Clever. Kara Panterler Partisinin Eski Liderleri.”
Kaynak: Evrensel